1. อย่าเป็นนักจับผิด
.
คนที่คอยจับผิดคนอื่น แสดงว่าหลงตัวเองว่าเป็นคนดีกว่าคนอื่น ไม่เห็นข้อบกพร่องของตนเอง
.
“กิเลสฟูท่วมหัว ยังไม่รู้จักตัวอีก” คนที่ชอบจับผิด จิตใจจะหม่นหมอง ไม่มีโอกาส “จิตประภัสสร” ฉะนั้น จงมองคน มองโลกในแง่ดี
.
“แม้ในสิ่งที่เป็นทุกข์ ถ้ามองเป็น ก็เป็นสุข”
.
2. อย่ามัวแต่คิดริษยา
.
“แข่งกันดี ไม่ดีสักคน ผลัดกันดี ได้ดีทุกคน”
.
คนเราต้องมีพรหมวิหาร 4 คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
.
คนที่เราริษยาเป็นการส่วนตัว มีชื่อว่า “เจ้ากรรมนายเวร”
.
ถ้าเขาสุข เราจะทุกข์ ฉะนั้น เราต้องถอดถอนความริษยาออกจากใจเรา เพราะไฟริษยา เป็น “ไฟสุมขอน” (ไฟเย็น)
.
เราริษยา 1 คน เราก็มีทุกข์ 1 ก้อน
.
เราสามารถถอดถอนความริษยาออกจากใจเราโดยใช้วิธี “แผ่เมตตา” หรือ ซื้อโคมา แล้วเขียนชื่อคนที่เราริษยา แล้วปล่อยให้ลอยไป
.
3. อย่าเสียเวลากับความหลัง
.
90% ของคนที่ทุกข์ เกิดจากการย้ำคิดย้ำทำ “ปล่อยไม่ลง ปลงไม่เป็น”
.
มนุษย์ที่สลัดความหลังไม่ออก เหมือนมนุษย์ที่เดินขึ้นเขาพร้อมแบกเครื่องเคราต่างๆไว้ที่หลังขึ้นไปด้วย
.
ความทุกข์ที่เกิดขึ้นแล้ว จงปล่อยมันซะ “อย่าปล่อยให้คมมีดแห่งอดีต มากรีดปัจจุบัน”
.
“อยู่กับปัจจุบันให้เป็น” ให้กายอยู่กับจิต จิตอยู่กับกาย คือมี “สติ” กำกับตลอดเวลา
.
4. อย่าพังเพราะไม่รู้จักพอ
.
“ตัณหา” ที่มีปัญหา คือ ความโลภ ความอยากที่ เกินพอดี
.
เหมือนทะเลไม่เคยอิ่มด้วยน้ำ ไฟไม่เคยอิ่มด้วยเชื้อ
.
ธรรมชาติของตัณหา คือ “ยิ่งเติมยิ่งไม่เต็ม”
.
ทุกอย่างต้องดูคุณค่าที่แท้ ไม่ใช่คุณค่าเทียม
.
เช่น คุณค่าที่แท้ของนาฬิกา คืออะไร คือไว้ดูเวลา ไม่ใช่มีไว้ใส่เพื่อความโก้หรู
.
คุณค่าที่แท้ของโทรศัพท์มือถือ คืออะไร คือไว้สื่อสาร
.
แต่องค์ประกอบอื่นๆที่เสริมมา ไม่ใช่คุณค่าที่แท้ของโทรศัพท์
.
เราต้องถามตัวเองว่า “เกิดมาทำไม”
.
“คุณค่าที่แท้จริงของการเกิดมาเป็นมนุษย์อยู่ตรงไหน”
.
ตามหา ” แก่น ” ของชีวิตให้เจอ
.
คำว่า “พอดี” คือถ้า “พอ” แล้วจะ”ดี”
.
รู้จัก “พอ” จะมีชีวิตอย่างมีความสุข
.
Credit : FW Mail by S.Peerapong
